این عمار

دنیا دنیا چه ضعیفند آنان که به تو دل بستند…..

مولایمان چه زیبا گفت:

أُعْزُبی عَنّی فَوَ اللَّهِ لااذِلُّ لک فَتَسْتَذِ لّینی، وَ لااسْلَسُ لَک فَتَقُودینی. ( نهج‏ البلاغه، نامه 45.)

ای دنیا از من دور شو، به خدا سوگند من تو را رام نخواهم شد تا خوارم سازی، و اختیارم را به تو واگذار نمی کنم تا هر کجا خواستی ببری.

و باز فرمودند:

مَا أَصِفُ مِنْ دَار أَوَّلُهَا عَنَاءٌ، وَآخِرُهَا فَنَاءٌ! فِی حَلاَلِهَا حِسَابٌ، وَ فِی حَرَامِهَا عِقَابٌ. مَنِ اسْتَغْنَى فِیهَا فُتِنَ، وَ مَنِ افْتَقَرَ فِیهَا حَزِنَ، وَ مَنْ سَاعَاهَا فَاتَتْهُ، وَ مَنْ قَعَدَ عَنْهَا وَاتَتْهُ، وَ مَنْ أَبْصَرَ بِهَا بَصَّرَتْهُ، وَ مَنْ أَبْصَرَ إِلَیْهَا أَعْمَتْهُ.

«چگونه توصيف كنم سر منزلى را كه ابتداى آن سختى و مشقت است و پايان آن فنا و نيستى، در حلال آن حساب است و در حرامش عقاب، ثروتمندش فريب مى‏ خورد و فقير و گدايش محزون مى‏ گردد. چه بسيار كسانى كه به دنبالش بدوند و به آن نرسند و چه ‏بسيار كسانى كه رهايش سازند و به آنها روى آورد. هر كس با چشم بصيرت و عبرت به ‏آن بنگرد به او بصيرت و بينائى بخشد؟و آن كس كه چشمش به دنبال آن باشد و فريفته آن گردد از ديدن حقايق نابينايش كند!

(خطبه هشتاد و دوم نهج البلاغه)

خوب که به زندگی نگاه کنیم، هر روز مرور قصه خالق و مخلوق است، نگاه ها، اندیشه ها، عبور و مرورها، عملکردها….

گاهی دم از خدا و معرفت الله می زنیم! اما در ذهن چه می گذرد؟؟؟

ای مخلوق!!! چه تفکری را در خویشتن پرورش می دهی؟؟؟ 

آیا خدا از آن #تفکر بی خبر است؟؟؟

چه بیچاره ایم وقتی گمان می کنیم تصمیم و حرف ما است که ثمر خواهد داد، قدرت بازو و توان و مقام خود را بالا می دانیم….

و برای اثباتش خود را به در و دیوار می زنیم….

و جالب اینجاست با ظلم به عده ای، تلاش می کنیم خود را به دیگران ثابت کنیم،….!!! 

آخر ای بیچاره!!! توانت را از کجا آورده ای، که چنین جسور گشته ای؟؟؟

بسم الله الرحمن الرحیم

گاهی آنقدر در هیاهوی دنیا غرق می شویم که یادمان می رود، او که خلقمان کرد، نگاهش را از ما بر نمی دارد و مدام حواسش به ماست!!!….

گاهی چنان…. شاید هم مدام می دویم، مشغول کار و درس و هر آنچه دغدغه ما شده می شویم و چنان غرقش می شویم گویا این خود ما هستیم که باید کار را سامان دهیم و ….

فکر، فکر ماست! ….

قدرت، قدرت ما!

انرژی، انرژی ما.

نیرو، نیروی ما

و کار، کار ماست ….

سراسیمه می دویم و به دیگران امر می کنیم:

ساکت شو، بنشین، بمان، برو …

و یا…

اگر آنها به آنچه می گوئیم عمل نکنند، کارمان به سامان نمی رسد، هدفمان نا تمام باقی می ماند و بعد ….

افسردگی، سرخوردگی، بی قراری و ….

آه از دمی که فراموشت کنیم…

خوبی آنجاست که حداقل برخی، در این بی قراری و غم و اندوه یادش می کنند و از او آرامش را طلب می کنند…

غمبار تر اما…

آنجا که گمان می کنند، تنهایند و هیچ کس درمانگر دردشان نخواهد بود….

#هیچ کس درکم نمی کند، ریشه در چه مکتب و آئینی دارد؟

از کی این سخن، ورد زبانمان شد؟؟

اصلا چرا باید توقع داشته باشیم دیگران ما را درک کنند؟؟؟

آخر هر شخص جای خود زندگی می کند…

غم خود را دارد، بی قراری هایش مختص خودش هست و ….

هیچ کس جای دیگری نیست…

تنها خدا است که با همه مهربانیها، دلسوزی ها و …. 

منطق؟؟؟؟

هوایمان را دارد….

(چه نامی باید برای این نوع یاری گذاشت؟؟؟ وقتی خدا همه ابعاد زندگیت، حتی آنجاکه خودت به آن فکر هم نمی کردی، محاسبه نموده و چنان حلال مشکلاتت می شود، که آن را به معجزه شبیه می دانی!!!… )

#یا غیاث المستغیثین (ای یاری گر یاری خواهان)

در خود فرو رفته ایم…. گمانمان این است که زندگی را از خود داریم….

و چقدر جاهلیم….

یاریمان کن از این گرداب جهل خارج شویم.

خود را در چشمه مهرت شستشو دهیم و دلگرم و متوسل به عنایاتت طی مسیر کنیم….

آمین

جناب #سلبریتی، که سال جهش تولید را با حماقت و جهالت مسخره کردی؛

اگر نمیدونی بدان؛
ژاپن اگر در اقتصادش مقاوم است چون جهش تولید ملی در کشورش پر‌ رزق است.
اگر تو سلبریتی جاهل نبودی، مردم کشورت رو تشویق به جهش تولید ملی میکردی.

جناب سلبریتی اگر قرار بود تفکرمان مانند شما باشد، اکنون ذلیلانه پذیرای داعش بودیم!!!، آنوقت وجود خارجی نداشتی که بخواهی چنین اهانتی کنی!!!.

#بی_بصیرتی غوغا می کند وقتی #تفکر نباشد….