این عمار

در ادامه‌ی مباحث گذشته، از آیات 190 و 191 آل عمران، چند نکته در زمینه ایمان به دست می‌آید.
چنان‌که از خصلت‌های برجسته پیامبران و مومنان که سبب تفکیک ایشان از رهبران سیاستمدار جهان شده، باور داشتن به رسالت خویش است.
خودشان جلوتر از بقیه حرکت می‌کنند!! چنان‌که در رفتار شهید سلیمانی نیز به وضوح این مسئله دیده می‌شد.
یک رهبر خوب می‌گوید: بیایید!!!
نه بروید… (و خود ایستاده باشد.)
پس همیشه به سوی یک هدف همه جا با مردم بودند.

نه‌اینکه مانند قوم یهود بایستند و بگویند شما بروید کار که تمام شد ما هم می‌آئیم!…

کسانی که ایمان می‌آورند نسبت به پروردگار سمعنا و اطعنا هستند، با تمام وجود می‌فهمند و اطاعت می‌کنند.

ایمان یا انتخاب راه نباید از روی تقلید باشد و گرنه آسیب‌پذیر است!!
ایمان مقلدانه و متعصبانه این است که خود تحقیق نکرده، هر چه دیگران گفته‌اند پذیرفته، شاید واقعا قبول هم دارد اما جانبداری او از روی دلیل نیست، روی احساس است و درک نکرده، در حالی که راهزنان فکر، ایمان و عقیده در کمین اند که ایمان مذهبی اصیل مردم را از آنها بگیرند. چنین ایمانی نخواهد ماند..

لذا ایمان باید آگاهانه باشد.
خدای متعال در این آیات متقدمتا می‌فرماید: آسمان و زمین و اختلاف در شب و روز را نشانه‌هایی قرار دادیم برای خردمندان، متفکران، همه مردمی که از هوش و فکرشان استفاده کنند.
قرآن کریم خردمند را کسی می‌داند که عالی‌ترین ارزشها را بیش از هر چیز همواره مد نظر داشته باشد.
خدا را ایستاده، نشسته، زمانی که روی پهلو افتاده‌اند یاد می‌کنند.

می‌دانند برای کاری در این عالم حضور دارند، متوجه مسئولیت‌های خود در این عالم هستند و تلاش می‌کنند رسالتشان را صحیح انجام ‌دهند.

لذا پیامبران همیشه حرف نو داشته‌اند.

متحجران، مقلدان، مرتجعان، چنان‌که قران نیز اشاره دارد راه و رسم پدرانشان را دنبال می‌کنند، «حسبنا ما وَجَدنا علیه اباءنا» هر چند پدرانشان هیچ نفهمیده باشند!..