| « #خود_را_گم_نکنیم. | #بی_بصیرتی غوغا می کند وقتی #تفکر نباشد. » |
بسم الله الرحمن الرحیم
گاهی آنقدر در هیاهوی دنیا غرق می شویم که یادمان می رود، او که خلقمان کرد، نگاهش را از ما بر نمی دارد و مدام حواسش به ماست!!!….
گاهی چنان…. شاید هم مدام می دویم، مشغول کار و درس و هر آنچه دغدغه ما شده می شویم و چنان غرقش می شویم گویا این خود ما هستیم که باید کار را سامان دهیم و ….
فکر، فکر ماست! ….
قدرت، قدرت ما!
انرژی، انرژی ما.
نیرو، نیروی ما
و کار، کار ماست ….
سراسیمه می دویم و به دیگران امر می کنیم:
ساکت شو، بنشین، بمان، برو …
و یا…
اگر آنها به آنچه می گوئیم عمل نکنند، کارمان به سامان نمی رسد، هدفمان نا تمام باقی می ماند و بعد ….
افسردگی، سرخوردگی، بی قراری و ….
آه از دمی که فراموشت کنیم…
خوبی آنجاست که حداقل برخی، در این بی قراری و غم و اندوه یادش می کنند و از او آرامش را طلب می کنند…
غمبار تر اما…
آنجا که گمان می کنند، تنهایند و هیچ کس درمانگر دردشان نخواهد بود….
#هیچ کس درکم نمی کند، ریشه در چه مکتب و آئینی دارد؟
از کی این سخن، ورد زبانمان شد؟؟
اصلا چرا باید توقع داشته باشیم دیگران ما را درک کنند؟؟؟
آخر هر شخص جای خود زندگی می کند…
غم خود را دارد، بی قراری هایش مختص خودش هست و ….
هیچ کس جای دیگری نیست…
تنها خدا است که با همه مهربانیها، دلسوزی ها و ….
منطق؟؟؟؟
هوایمان را دارد….
(چه نامی باید برای این نوع یاری گذاشت؟؟؟ وقتی خدا همه ابعاد زندگیت، حتی آنجاکه خودت به آن فکر هم نمی کردی، محاسبه نموده و چنان حلال مشکلاتت می شود، که آن را به معجزه شبیه می دانی!!!… )
#یا غیاث المستغیثین (ای یاری گر یاری خواهان)
در خود فرو رفته ایم…. گمانمان این است که زندگی را از خود داریم….
و چقدر جاهلیم….
یاریمان کن از این گرداب جهل خارج شویم.
خود را در چشمه مهرت شستشو دهیم و دلگرم و متوسل به عنایاتت طی مسیر کنیم….
آمین
موضوعات: اخلاقی - تربیتی
فرم در حال بارگذاری ...
 |
