این عمار

قلم شخصی
هر آنچه در این وبلاگ قرار می‌گیرد، اساسا قلم شخصی است و برداشت‌های شخص بنده از بیانات معظم له. جهت دیدن یا شنیدن بیانات اصلی مقام معظم رهبری لازم است به سایت مربوط به معظم‌له رجوع شود.

مقام معظم رهبری سال 1353 شمسی، زمانی که هنوز ماموران ساواک به شدت ایشان را تحت کنترل داشته و انقلابیون را دستگیر می‌کردند، سخنرانیهایی که ماه مبارک رمضان در مسجد امام حسن مجتبی (ع) داشته‌اند را اینگونه ادامه می‌دهند، ایشان پس از شرح ایمان و بیان نیازمندی‌های رسیدن به آن، مساله توحید را آغاز می‌کنند.
نکته قابل توجه اینکه: ایشان در حین بیان مبانی کلی اندیشه اسلامی، درس دینداری را عملا به مخاطب می‌‌آموزند و در چندین جا بین سخنان خود تاکید بر تفکر، مطالعه، تحقیق، مباحثه و آزادی در پذیرش دارند. این دغدغه رهبری نسبت به تفکر عمیق و توجه بیشتر حاکی از ایمان عملی و تلاش برای کاربردی شدن مطالب حتی به‌صورت ناخودآگاه یا غیرمستقیم به مخاطب است و این مسائل نه تنها نشانه حق بودن کلام ایشان است بلکه گویا نیرویی فراتر و الهی برای اثربخش‌تر بودن بیانات و مطالبات ایشان وارد عرصه شده‌اند.
و اما توحید نیز دارای سه خصوصیت مطرح می‌شود:
آگاهانه، زاینده، متعهدانه.
و آن را در دو ساحت جهان بینی و ایدئولوژی مورد بررسی قرار می‌دهند.
در جهان‌بینی تمرکز بر خالقیت خدا و در ایدئولوژی بر ربوبیت، پرورش و مدیریت خدای متعال است.
تاکید بر این است که نباید بر خلاف حق و حقیقت عمل کرد، تعبیر سر روی پای دیگران گذاشتن یا پا روی سر دیگران گذاشتن نمادی از ظلم پذیری و ظلم کردن است که هر دو به صراحت نفی شده‌اند.
توحید الهی، توجه به یکتایی از هر جهت، پاسداری، نگهبانی، والایی و عظمت، تدبیر، آگاهی دائمی و حتی رخصت‌دهنده‌گی در عین قدرت، همه اثبات‌گر الوهیت او و عبادت بندگان است.

آنان که به‌دنبال خدای جسمی و آزمایشگاهی هستند در واقع ناکام از درک فکری و روحی خدای متعال هستند وگرنه با دلیل و برهان قدرت بر نفی خدا را ندارند.
پیامبران بیرونی با برهان روشن، دلایل منطقی و معجزات الهی، انسان را به بودن خدای عادل، حکیم، علیم و… اگاه ساخته‌اند.
پیامبر درون (عقل مطلق) نیز به وجود خدایی بی علت معترف است.
حال اگر دین را با تحلیل، نگاه و تفکر عمیق مورد توجه قرار دهیم، ناظر است به زندگی جمعی و به اجتماع نگاه ویژه داشته است. قانون عادلانه خدا با هرگونه فساد، تبعیض و ظلم مخالف و به دنبال تربیت شایسته؛ اخلاقی و انسانی است تا این انسان ضعیف، مفسد و جنایتکار را به حدی از بلوغ برساند که به درجه خلیفه‌الهی نائل گردد.
اسلام این مسیر را هموار کرده و هر انچه نیاز بشر است را در قالب قرآن و سنت به انسان آموخته و ایشان را به صورت جمعی به تکامل و تعالی فرا ‌خوانده و از انجام کارهای بیهوده‌ی خسران‌زا، نهی نموده است.
وقت و زمان ارزشمند است نباید برای اثبات سخنی که هیچ منفعت و سودی ندارد، ان را هدر داد.
حال در مورد توحید فردی غیر مسئول و غیر متعهد برایش مهم نیست خدا هست یا خیر، در وضع زندگی او تاثیری ندارد. اما برای انسان متعهد و مسئول مهم است، زیرا در زندگی، منش، فکر، رفتار و عملکرد او تاثیر دارد.
تبعیض، بی‌عدالتی، ظلم، زور و هر موضوع پلیدی از او و اطرافش دور می‌شود و پاکی، صداقت و حق‌طلبی جایگزین می‌شود و دیگر به دنبال منافع مادی و شخصی خود نمی‌رود.
نکته بسیار مهم و حائز اهمیت اینکه:
اسلام بینشی عمل‌زا، زندگی‌ساز و عقیده‌ای تعهدآور است و انسان با داشتن نیروی خرد و اراده، مکلف است جهت را شناخته، بداند سیطره‌ی تکوینی خدا مستلزم اقتدار و اختیار تام خدا در قانونگذاری و تشریع است. لذا به سمت هدف گام برداشته بندگی و عبودیت مخلوقات و زمام‌داری و مدیریت خدا برایش روشن گردد.